Terapię czas zacząć. Jestem teraz BlogEWKĄ!
***
W pierwszy dzień świąt po śniadaniu, wyruszyliśmy do lasu. Świeże powietrze, szum wiatru w konarach drzew, promienie słońca padające na twarz i śpiew ptaków.
Trochę gimnastyki przed obiadem też nie zaszkodzi.
A drugiego dnia święta również na łonie natury. Piękna wiosna.
Piękne święta. Jak najdalej od stołu.
Alleluja!!!
🙂
***
Wesołych Świąt,
radosnych i spokojnych.
Rodzinnych Świąt.
niech miłość w nich zagości.
***
Tradycyjnie, jak co roku Emilka z Babcią robi świąteczne ciasto. Zapach mazurka unosi się w domu, a w tle słychać inny mazurek …. E-dur op.6 No. 3 Fryderyka Chopina. Ostatnio Emi miała sprawdzian z muzyki i jest zafascynowana jego polonezami, mazurkami i innymi etiudami.
Westchnęła tylko i powiedziała, „Ach szkoda, że ten Chopin żył 200 lat temu” No cóż, tak przy okazji świąt może warto zasłuchać się w klasykę!
No ale wracając do meritum, ciasto smakuje wyśmienicie, mam nadzieję, że do poniedziałku coś jeszcze zostanie!
🙂
Kilkanaście zabiegów. Czasem bolało, było nieprzyjemnie. Ale ja się nie poddaję. Ostatni turnus w Krojantach. Wyjazd był możliwy tylko dzięki Waszym wpłatom. Krótka fotorelacja.
Dzień pierwszy.
Rozpoznanie terenu. Wbrew pozorom, to nie był łatwy czas i tak radosny jak na załączonym obrazku.
…… bo już po kilku godzinach dowiedziałam się, że mój kolejny dzień będzie wypełniony od rana do wieczora następującymi zabiegami:
Dzień drugi i kolejne…
To tylko kilka fotek upamiętniających moje „cierpienia” …. nienawidzę igieł, a tu taka niespodzianka …
…. i jeszcze „coś” przyssało się do mojego karku:
A to moja ręka uwięziona w czymś takim upiornym:
Orteza „Jakaś tam ….”
…. a to nie wszystkie zabiegi. Do pokoju wieczorem wracałam jak „zbity pies”, cała obolała i zmęczona.
No cóż jak się chce coś osiągnąć, to tak trzeba.
Zakupy, zakupy, zakupy ….
Jeśli robisz często zakupy przez internet, a Twój sklep jest na FaniMani, to przy okazji robienia sobie przyjemności, możesz pomóc mi zbierać pieniądze na moją rehabilitację.
****
Ciebie nic to nie kosztuje, a ja ….
Dziękuję
🙂
***
Kolejny początek roku, kiedy myślę o tym jak zachęcić Was do przekazywania 1% podatku na moje subkonto w Fundacji Avalon. Podatku, który trafi z powrotem do wielkiego „skarbca” państwowego. 1 % to może niewiele, ale kilkadziesiąt takich „jedynek” i uzbieram kwotę, która pozwoli mi na sfinansowanie leczenia po wylewie w prywatnej placówce rehabilitacyjnej. Ktoś może pomyśli w tym momencie „Dlaczego leczy się prywatnie, skoro są sanatoria, oddziały rehabilitacyjne w szpitalach, przychodniach?”
A ja odpowiadam:
„Tak, masz rację. Jest państwowa służba zdrowia, która świadczy usługi rehabilitacyjne”. Przeszłam już tę ścieżkę leczenia. Byłam dwukrotnie w Wojskowym Instytucie Medycznym na Szaserów w Warszawie, w Szpitalu MSWiA w Otwocku, kilkanaście razy w koszalińskiej przychodni rehabilitacyjnej, w Szpitalu Wojewódzkim w Koszalinie przy ulicy Chałubińskiego itd, itd.
Bardzo dziękuję personelowi, który dokładał wszelkich starań, aby doprowadzić moje ciało do jako takiej funkcjonalności, ale ….. to trochę za mało, i nie tak efektywnie jak bym chciała.
***
Myślę, że gdyby nie opłacana przeze mnie dodatkowa rehabilitacja, to nie byłabym w stanie w ogóle funkcjonować, czyli samodzielnie jeść, wstawać, obracać się z boku na bok, chodzić i utrzymywać się w pionie … Kochani, te czynności wydają się dla Was oczywiste, a ja TEGO wszystkiego musiałam się od nowa nauczyć !!!!
***
Jeszcze wielu rzeczy muszę się nauczyć od nowa, dużo pracy przede mną. Lewa ręka wymaga szczególnej uwagi, bez niej jest mi bardzo ciężko cokolwiek zrobić. Gdybym przestała ćwiczyć z profesjonalnymi fizjoterapeutami, to moje przykurcze i spastyka mięśni pogłębiały by się, a wtedy mogłabym się położyć do łóżka i czekać na ostateczność. A tego nie chcę. Chciałabym jeszcze normalnie funkcjonować.
https://www.fundacjaavalon.pl/nasi_beneficjenci/ewa_stalega_machala_940.pdf?tmpl=component
Kolejny Nowy Rok. Kolejne podsumowanie przeszłości. Kolejne postanowienia na przyszłość. A bilans taki sobie. Ale zawsze jest nadzieja, że będzie lepiej, musi być lepiej, inaczej nie wstałabym z łóżka i nie rozpoczęła dnia od codziennej gimnastyki. To poprawia nie tylko kondycję ciała i rozluźnia mięśnie, ale też poprawia samopoczucie psychiczne. Najważniejsze, to myśleć pozytywnie, a wszystko się fajnie poukłada jak obrazek z puzli.
Tak sobie postanawiam. To będzie
HAPPY
New Year!
***
Już od kilku tygodni w domu unosi się zapach pieczonych pierników. I od kilku tygodni już „czujemy” te święta. Pierników z dnia na dzień ubywa, bo codziennie zjadamy po kilkanaście, lub rozdajemy w prezencie znajomym. Nawet obawiam się, czy ciasteczek wystarczy nam na tych kilka swiątecznych dni 
.
No cóż młode pokolenie musi się wykazać i na pewno z chęcią ugniecie następną porcję ciasta. Tym bardziej, że kupiłam w sklepie internetowym jej upatrzone i wymarzone foremki do ciasta.
A to są pierniczki udekorowane przez Emilkę w pracowni piernikowej. Tak piękne, że aż szkoda zjeść. Aktualnie leżą i stanowią dekorację świąteczną. Kto wie, co się z nimi później stanie?
Tymczasem życzę wesołych, spokojnych i rodzinnych Świąt! My tak będziemy je spędzać … razem, radośnie i leniwie … z piernikami, gorącą herbatą z miodem i imbirem.
Będziemy nadrabiać zaległości z cyklu „Mamo pobawisz się ze mną?”, bo w zwykłe dni nie ma za dużo czasu.
🙂
